PZPR starało się utrzymać kontrolę nad działalnością religijną, starając się jednocześnie o dobre stosunki z Kościołem. W 1950 r. PZPR podpisała z Watykanem porozumienie, które regulowało stosunki między państwem a Kościołem katolickim. Umowa ta potwierdzała niezależność władz kościelnych w sprawach religijnych, ale równocześnie podkreślała podporządkowanie się Kościoła państwu w kwestiach politycznych.
W ramach ograniczonego odprężenia PZPR zezwoliła na pewne inicjatywy duszpasterskie, co pozwoliło na organizację rekolekcji, spotkań modlitewnych i działalności charytatywnej przez Kościół. PZPR utrzymywała kontrolę nad działalnością Kościoła poprzez nadzór i cenzurę. Wciąż istniały pewne ograniczenia w wydawaniu publikacji religijnych, a władze starały się utrzymać kontrolę nad treściami przekazywanymi przez duchownych.
Polityka PZPR wobec Kościoła katolickiego w latach 60. była mieszanką elementów represji, kontrolowania oraz pewnej tolerancji, szczególnie w obszarach, które nie zagrażały dominacji partii w życiu publicznym. To okres, w którym relacje między władzami komunistycznymi a Kościołem charakteryzowały się pewnym złagodzeniem.