Fala strajków latem 1980 r. w Polsce była rezultatem narastającego niezadowolenia społecznego spowodowanego represyjną polityką komunistycznego reżimu, kryzysem gospodarczym oraz zakazem działalności Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Strajkujące zakłady pracy skupiały zarówno robotników, jak i intelektualistów, co świadczyło o powszechnym sprzeciwie społecznym wobec reżimu. Zdolność mobilizacji różnych grup społecznych, w tym inteligencji i pracowników, sprawiła, że strajki przybrały na sile, stając się preludium do powstania Solidarności, pierwszej niezależnej organizacji związkowej w bloku wschodnim.
Fala strajków otworzyła nowy rozdział w historii Polski, symbolizując opór społeczeństwa wobec reżimu komunistycznego. Solidarność stała się ruchem masowym, jednoczącym różne grupy społeczne w dążeniu do zmiany politycznej i gospodarczej. Porozumienia sierpniowe z 1980 r. były preludium do procesu demokratyzacji, pomimo późniejszego okresu stanu wojennego.
Fala strajków latem 1980 r. zainicjowała dynamiczne przemiany społeczno-polityczne, które ostatecznie doprowadziły do upadku komunizmu w Polsce.