Władze polskie na uchodźstwie, utrzymując struktury odwołujące się do II Rzeczypospolitej, pełniły kluczową rolę w reprezentowaniu Polski przed światem po II wojnie światowej. Ich głównymi celami były walka o prawa Polski na arenie międzynarodowej, wsparcie dla opozycji w kraju, utrzymanie kontaktów z Polonią oraz przygotowania do ewentualnego powrotu do niepodległej Polski. W trudnych warunkach zimnej wojny, władze na uchodźstwie zachowywały legitymację państwową, broniły praw Polski oraz utrzymywały jedność narodową wśród emigrantów. Dla wielu Polaków na emigracji struktury te stanowiły alternatywę dla komunistycznego reżimu, prezentując model państwa opartego na demokracji i tradycjach niepodległościowych. Wsparcie udzielane opozycji w Polsce oraz prace nad strategią powrotu do kraju były istotnymi elementami działalności władz polskich na uchodźstwie.
Ocena postawy władz polskich na uchodźstwie musi uwzględniać trudne warunki, w jakich się znajdowały oraz ich starania w utrzymaniu ducha walki, jedności narodowej i reprezentowania Polski przed światem w trudnym okresie zimnej wojny.