Cukry proste:
- fruktoza – owoce, warzywa, miód,
- glukoza – owoce, warzywa, miód.
Disacharydy:
- maltoza – produkt hydrolizy enzymatycznej skrobi, występuje w pyłku, nektarze kwiatowym, ziarnach zbóż: pszenicy, żyta, owsa i kukurydzy.
Polisacharydy:
- amyloza – ziarna zbóż, owoce, bulwy (np. ziemniaka),
- celuloza – drewno, tkanki i włókna roślinne (np. bawełna).
Cukry proste są bezbarwnymi (białymi) krystalicznymi ciałami stałymi o stosunkowo wysokich temperaturach topnienia i bardzo dobrej rozpuszczalności w wodzie. Ich właściwości fizyczne są konsekwencją zdolności do tworzenia wiązań wodorowych. Cukry ulegają karmelizacji w wysokiej temperaturze; nie wykazują właściwości kwasowych ani zasadowych. Do najważniejszych cukrów prostych zaliczamy glukozę i fruktozę.
Cząsteczki disacharydów (dwucukrów) składają się z dwóch reszt cukrów prostych połączonych wiązaniem glikozydowym, które powstaje w wyniku reakcji między anomerycznym atomem węgla cząsteczki cukru prostego z grupą hydroksylową innej cząsteczki cukru prostego. Do najważniejszych disacharydów zaliczamy sacharozę (cukier biały) oraz maltozę.
Polisacharydy są to biopolimery cukrów prostych, których cząsteczki są złożone odpowiednio z kilku lub z bardzo wielu reszt cukrów powiązanych ze sobą wiązaniami glikozydowymi. Skrobia składa się z dwóch polisacharydów będących biopolimerami glukozy: amylozy i amylopektyny, w których reszty glukozy są powiązane ze sobą wiązaniami α-glikozydowymi. Celuloza jest polisacharydem o prostoliniowych, nierozgałęzionych cząsteczkach, w których reszty glukozy są powiązane ze sobą wiązaniami β-glikozydowymi.