Wśród chłopów francuskich utrwaliła się powtarzana przez weteranów Wielkiej Armii opowieść o Napoleonie jako wspaniałym dowódcy i władcy. Jako że autor wykazał, iż przeciętny francuski chłop, będąc analfabetą lub półanalfabetą, nie rozróżniał Napoleona od Ludwika Napoleona, sukces tego drugiego w wyborach mógł być spowodowany pamięcią wśród ludu o legendzie jego stryja.
Ponadto wieś poniosła koszty rewolucji lutowej, w związku z tym chłopi żywili niechęć do wszystkiego, co im się kojarzyło z zamętem, a drugim kandydatem był jeden z liderów rewolucji — Louis Eugène Cavaignac. Ludwik Napoleon miał więc ułatwioną drogę.
Ludwik Napoleon Bonaparte ogłosił się cesarzem w rocznicę koronacji swojego stryja, 2 grudnia 1852 r. Przyjął imię Napoleon III. Był to koniec Republiki Francuskiej, a początek II Cesarstwa.