| Parlament angielski | Sejm Rzeczypospolitej | |
| Struktura | Parlament składał się z dwóch izb: Izby Lordów i Izby Gmin. Izba Lordów składała się z biskupów i szlachty, podczas gdy Izba Gmin składała się z przedstawicieli hrabstw, gmin i miast. | Sejm był instytucją dwuizbową składającą się z Senatu i Izby Poselskiej. Senat składał się z senatorów świeckich i duchownych, a Izba Poselska z posłów szlacheckich. |
| Rola monarchy | Monarcha miał prawo zwoływać i rozwiązywać parlament wedle własnej woli, a wszystkie ustawy wymagały jego zgody. Nie mógł jednak nakładać podatków bez zgody parlamentu. | Król był uważany za jedno z ciał sejmujących, ale jego władza była ograniczona. Mógł proponować ustawy, ale nie mógł ich uchwalać bez zgody sejmu. Król nie miał również uprawnień do nakładania podatków ani podejmowania decyzji w sprawach państwowych bez zgody sejmu. Przysługiwało mu prawo weta, a także zwoływania sejmu. Nie mógł jednak go rozwiązywać. |
| System decyzyjny | Decyzje były podejmowane większością głosów. | Sejm działał na zasadzie „liberum veto”, co oznaczało, że każdy poseł miał prawo sprzeciwić się decyzji, skutecznie ją blokując. Zasada ta często prowadziła do zakłócania obrad, gdyż uchwalenie ustawy wymagało powszechnej zgody. |
| Częstotliwość spotkań | Monarcha decydował, kiedy parlament miał się zebrać, nie było stałych przerw między sesjami. | Sejm zbierał się co dwa lata na sesję, która trwała sześć tygodni. Król mógł jednak zwoływać dodatkowe sesje w razie potrzeby. |
W monarchii angielskiej, zwłaszcza w okresie po ustabilizowaniu się parlamentaryzmu, istniały pewne mechanizmy i instytucje, które miały na celu zabezpieczenie przed próbami wprowadzenia absolutyzmu przez króla. Podział władzy między monarchę a parlamentem oraz różne instytucje i organy rządowe miały na celu zapewnienie równowagi i ograniczenie samowolnych działań monarchy.