Francis Bacon, filozof angielski z XVII wieku, jest często uważany za jednego z pionierów metodynaukowo-eksperymentalnej. Jego empirystyczne podejście do nauki polegało na gromadzeniu danych przez bezpośrednie doświadczenie i obserwację, a następnie formułowaniu hipotez i teorii na podstawie tych danych. Bacon uważał, że nauka powinna służyć praktycznym celom, takim jak poprawa warunków życia ludzi.
W średniowieczu nauka była silnie związana z filozofią i teologią, często postrzegano ją jako sposób zrozumienia boskiego porządku świata. Nie dopuszczano możliwości manipulowania dziełem stworzenia. Wiele badań naukowych było czysto teoretycznych, a nie eksperymentalnych, i opierało się na autorytecie starożytnych filozofów, takich jak Arystoteles, a także na nauczaniu Kościoła.
Bacon jest szczególnie znany ze swojego wkładu w rozwój metody naukowej, często jest nazywany ojcem empiryzmu. Jego prace skupiały się na idei mówiącej, że prawdziwe zrozumienie świata wynika z obserwacji, eksperymentów i racjonalnej analizy, a nie tylko z przyjęcia tradycyjnych przekonań czy autorytetów.