Ludwik XIII, objął tron w 1610 roku, początkowo był zdominowany przez swoją matkę, Marię Medycejską, która pełniła funkcję regentki. Gdy w 1617 roku, w wieku 16 lat, Ludwik przejął kontrolę nad rządem i wygnał matkę. Kluczowym momentem w jego panowaniu było powołanie kardynała Richelieu na stanowisko pierwszego ministra w 1624 roku. Richelieu zastosował szereg reform, które umocniły władzę królewską, m.in. ograniczając wpływy szlachty i Hugenotów, a także rozbił ich siły zbrojne skupione w obozie antyrojalistycznym. Wprowadził również system intendenta, który umożliwił bezpośrednie zarządzanie prowincjami. Wszystko to przyczyniło się do centralizacji władzy w rękach króla.
Ludwik XIV, zwany Królem Słońce, kontynuował politykę centralizacji władzy. Jego panowanie, które rozpoczęło się w 1643 roku, jest często uważane za szczytowy okres absolutyzmu we Francji. Ludwik XIV zasłynął z hasła „Państwo to ja”, co doskonale oddaje jego podejście do władzy. W 1661 roku, po śmierci kardynała Mazarina, który pełnił funkcję pierwszego ministra, Ludwik XIV zdecydował, że nie powoła następcy i będzie rządził samodzielnie. Wprowadził szereg reform, które umocniły władzę królewską, m.in. przez rozbudowanie administracji królewskiej, kontrolę szlachtę poprzez system dworski w Wersalu i prowadzenie ekspansyjnej polityki zagranicznej.
Jednym z największych zwolenników centralizacji władzy we Francji był kardynał Richelieu, minister króla Francji Ludwika XIII w XVII wieku. Był on zdecydowanym przeciwnikiem autonomii prowincji i dążył do umocnienia roli króla oraz rządu centralnego. XVII wiek to także okres walk religijnych, a Richelieu zdecydowanie popierał katolicyzm i dążył do osłabienia pozycji hugenotów tworzących obóz antykrólewski.