· Rozluźnienie dyscypliny.
· Pewność odniesienia zwycięstwa.
· Troska wyłącznie o własne bogactwo i jasyr.
· Mieszanie składów osobowych jednostek, przez co nie można było nimi sprawnie dowodzić
· Zazdrość dowódców o wpływy i pozycję Kara Mustafy – okłamywali go i wprowadzali w pyszne przekonanie własnej potęgi i wyjątkowości.
· Rozłam wśród kadry dowódczej.
· Popłoch w trakcie walki, który doprowadził do ucieczki z pola bitwy.
Obydwie relacje można uznać za wiarygodne. Porównując je z relacją króla Jana III Sobieskiego, który opisywał wielkie bogactwa obecne w tureckim obozie, a także mnogość ludzi w nim obecnych przed bitwą, możemy wywnioskować, że tureckie relacje odzwierciedlają prawdziwy obraz sytuacji.
Bitwa pod Wiedniem była jednym z największych sukcesów militarnych Jana III Sobieskiego. Jego genialne dowodzenie i odwaga, jaką wykazał podczas bitwy, przysporzyły mu sławę i uznanie na arenie międzynarodowej. Sobieski stał się bohaterem, który odegrał kluczową rolę w zatrzymaniu ekspansji Imperium Osmańskiego i ocaleniu Europy Środkowej przed najeźdźcą.