XVII wiek był dla Turcji Osmańskiej czasem wielkiego kryzysu, który objawiał się w braku jedności narodowej, upadku ekonomii i gospodarki, licznych buntach janczarów i sipahów, którzy nie byli opłacani, a ich wpływy ograniczane przez władzę centralną. Ponadto osmański system „dziedziczenia” władzy opierał się na krwawych walkach bratobójczych, które często były efektami knucia matek, nałożnic i kochanek manipulujących braćmi. Wielkim problemem był również rozmiar terytorialny państwa, gdyż podboje na Bałkanach zmuszały żołnierzy do wieloletnich walk na ziemiach oddalonych od ich domów nawet o 2 tys. kilometrów. W obliczu porażki pod Wiedniem i zmęczenia prowadzonym konfliktem, a także brakiem poczucia jedności narodowej, postanawiali oni ratować swoje życia i na własną rękę wracać do swoich rodzimych stron.
Bitwa pod Wiedniem była jednym z największych sukcesów militarnych Jana III Sobieskiego. Jego genialne dowodzenie i odwaga, jaką wykazał podczas bitwy, przysporzyły mu sławę i uznanie na arenie międzynarodowej. Sobieski stał się bohaterem, który odegrał kluczową rolę w zatrzymaniu ekspansji Imperium Osmańskiego i ocaleniu Europy Środkowej przed najeźdźcą.