Francja pod rządami Ludwika XIV jest klasycznym przykładem monarchii absolutnej. W tym systemie król posiadał nieograniczoną władzę, którą wykonywał bez konieczności konsultacji z innymi organami rządowymi. Ludwik XIV zasłynął ze swojego stwierdzenia „Państwo to ja”, co doskonale ilustruje ideę absolutyzmu. Władca kontrolował wszystkie aspekty władzy w państwie, od polityki zagranicznej po sprawy wewnętrzne, a jego decyzje byłyostateczne i niepodważalne. Władza króla była uznawana za boską, a jego obowiązkiem było dbanie o dobro swoich poddanych. Ludwik XIV zdołał skonsolidować swoją władzę dzięki rozbudowanej administracji i stałemu wojsku.
Turcja w XVII wieku była kierowana przez sułtanów, którzy sprawowali despotyczną władzę. Despotyzm różni się od absolutyzmu tym, że władca ma nieograniczoną władzę, ale nie ma obowiązku dbać o dobro swoich poddanych. Sułtani osmańscy, tacy jak Ahmed I, byli znani z surowego i autokratycznego stylu rządzenia w celu utrzymania władzy i rozszerzenia terytorium swojego imperium. Władza sułtana była absolutna i niepodważalna, a wszelki opór był surowo karany.
Monarchia despotyczna to forma rządów, w której władca posiada nieograniczoną władzę, nie jest ograniczony przez prawa ani instytucje, a jego decyzje są ostateczne i niepodważalne.