Ludwik XIII, panował od 1610 do 1643 roku, był katolikiem i kontynuował działania swojej matki, Marii Medycejskiej, utrzymując silne więzi z Kościołem katolickim. Jego polityka wyznaniowa była jednak stosunkowo umiarkowana. W 1629 roku wydał edykt z Alais, który zakończył wojny religijne w kraju, gwarantując protestantom wolność wyznania, ale jednocześnie nakazując im zniszczenie wszystkich swoich twierdz, z wyjątkiem Montauban i La Rochelle. Polityka ta była motywowana chęcią utrzymania pokoju wewnętrznego i zabezpieczenia jedności kraju.
Ludwik XIV, panujący od 1643 do 1715 roku, zasłynął jako Król Słońce i był jednym z najbardziej wpływowych monarchów absolutnych w historii Francji i Europy. Jego polityka wyznaniowa była znacznie bardziej radykalna niż jego ojca. W 1685 roku odwołał edykt nantejski, który gwarantował wolność wyznania dla protestantów, co doprowadziło do serii prześladowań, znanych jako Dragonady. Mnóstwo protestantów uciekło z kraju, co miało poważne skutki społeczne i gospodarcze, ponieważ wielu z nich było wykwalifikowanymi rzemieślnikami i kupcami.
Król Henryk IV wprowadził edykt nantejski w 1598 roku, gwarantujący wolność wyznania dla hugenotów. Jednak później za panowania Ludwika XIV polityka religijna skierowana była ku umocnieniu roli katolickiego Kościoła we Francji i ograniczeniu wpływu protestantów.