Pałac w Wersalu, zbudowany przez króla Ludwika XIV, był nie tylko symbolem absolutnej władzy monarchy, ale także narzędziem kontroli nad arystokracją. Arystokraci byli zobowiązani do uczestnictwa w licznych ceremoniach i rytuałach dworskich, które były częścią codziennego życia na dworze. Te ceremonie, choć pełne przepychu i elegancji, były również narzędziem regulowania hierarchii społecznej i inwigilowania obecnej tam szlachty. Król mógł ją obserwować, monitorować jej działania i zapobiegać spiskom.
Tak więc, mimo iż pałac w Wersalu był miejscem niezwykłego luksusu i bogactwa (stąd określenie „złota”), był również miejscem, w którym arystokracja była ściśle kontrolowana przez króla (stąd określenie „klatka”). Arystokraci mogli czuć się jak w złotej klatce – otoczeni przepychem, ale jednocześnie ograniczeni przez reguły i wymogi życia na dworze.
Ludwik XIV był mistrzem wykorzystywania sztuki i kultury do umocnienia swojej władzy. Wprowadził politykę patronatu artystycznego i był jednym z najważniejszych mecenasów sztuki w historii Francji. Wielkie projekty artystyczne, takie jak budowa Pałacu Wersalskiego czy Luwru, były nie tylko manifestacją potęgi monarchy, ale także narzędziem propagandowym mającym na celu podkreślenie jego władzy i prestiżu.