Przede wszystkim teoria heliocentryczna Mikołaja Kopernika zainspirował innych naukowców do kwestionowania założeń i dogmatów, które były wcześniej uważane za niepodważalne. To z kolei doprowadziło do powstania nowego podejścia do nauki, które skupiało się na obserwacji, eksperymencie i dowodach empirycznych, a nie na autorytecie i tradycji. Ten nowy sposób myślenia, znany jako metoda naukowa, stał się podstawą dla wszystkich późniejszych badań.
Ponadto przyczynił się on do rozwoju wielu nowych dziedzin nauki. Astronomowie zaczęli badać inne planety i ich ruchy, co doprowadziło do odkrycia przez Keplera ruchu planet, a fizycy i matematycy zaczęli badać siły, które powodują to zjawisko, co doprowadziło do odkrycia prawa powszechnego ciążenia przez Newtona. Nawet filozofowie i teologowie musieli zmierzyć się z konsekwencjami heliocentryzmu, co doprowadziło do nowych debat na temat natury wszechświata i miejsca człowieka w nim.
Teoria ta kwestionowała dotychczasowe przekonania, zgodnie z którymi Ziemia była uważana za centralny punkt wszechświata, a Słońce, Księżyc i wszystkie planety krążyły wokół niej. Przyjęcie teorii heliocentrycznej oznaczało rezygnację z antycznego geocentrycznego modelu wszechświata, który dominował przez ponad tysiąc lat.