Typowym uzbrojeniem Sipaha była długa włócznia, szabla, tarcza i łuk. Włócznia była ich główną bronią w walce z grzbietu wierzchowca w początkowej fazie walki, gdy przypuszczali szarże na oddziały przeciwnika. W chwili bezpośredniego starcia posługiwali się zakrzywionymi szablami. Sipahowie byli częścią uprzywilejowanej grupy społecznej, która czerpała zyski wsi wyznaczanych im przez sułtana. Służyli oni bezpośrednio władcy i byli finansowani z jego prywatnych funduszy.
Historia Sipahów rozpoczyna się w okresie początków Imperium Osmańskiego. W XIV wieku utworzyli ją sułtani osmańscy jako jeden z trzech głównych rodzajów wojskowych formacji, obok janczarów i askerów (regularnej piechoty). Sipahowie pozostawali jednym z podstawowych filarów sił zbrojnych Imperium aż do XIX wieku.