Jakub II Stuart, ostatni katolicki monarcha Anglii, Szkocji i Irlandii, utracił władzę w wyniku szeregu wydarzeń, które doprowadziły do tzw. chwalebnej rewolucji. Jakub II był gorliwym katolikiem w kraju, który w dużej mierze był protestancki. Jego decyzje polityczne, postrzegane jako próby wprowadzenia katolickiego absolutyzmu, wywołały niezadowolenie wśród protestanckiej większości. Wielu obawiało się, że król będzie próbował zniszczyć Kościół anglikański i przywrócić katolicką supremację.
Jednak to narodziny syna, który miał być wychowany jako katolik, były katalizatorem dla działań prowadzących upadku monarchy. Jakub II był zmuszony do ucieczki do Francji pod koniec 1688 roku, a jego zięć, Wilhelm Orański, objął trony Anglii, Irlandii i Szkocji. To wydarzenie, znane jako chwalebna rewolucja, było czymś znacznie więcej niż tylko rodzinnym sporem. Było to przejście od modelu państwa, w którym monarcha był uważany za namiestnika Boga na ziemi, do modelu, w którym źródłem władzy była umowa społeczna między monarchą a poddanymi.
W 1688 roku miała miejsce tzw. chwalebna rewolucja, w wyniku której Jakub został obalony. Jego protestancka córka, Maria, i jej mąż, Wilhelm III Orański, zostali zaproszeni przez parlament do przejęcia tronu. Jakub zdecydował się na ucieczkę do Francji, co było powszechnie interpretowane jako abdykacja.