W didaskaliach przestrzeń może być metaforą Polski, ponieważ jest ona rozbita między tradycją chrześcijańską (Matka Boska) oraz romantycznymi mitami (portret Wernyhory). Obrazy opisane w didaskaliach świadczą o przywiązaniu Polaków do symboli i kultury materialnej. Pojawiają się bielone, czyste ściany zaburzane przez grającą muzykę, więc w narodzie harmonia miesza się z wzburzeniem. Wyrazem wiary Polaków są także słowa zapisane na stropie pochodzące z Pisma Świętego. Do historii Polski nawiązują obrazy Jana Matejki.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna). W Weselu przenikają się dwa plany: realistyczny i fantastyczny. Poziom realistyczny to wydarzenia weselne. Pierwiastek fantastyczny wprowadzony jest dzięki zaproszeniu chochoła i pojawiającym się symbolicznym postaciom: Stańczyk, Wernychora, Zawisza Czarny, Jakub Szela. Dramat Wyspiańskiego jest dramatem realistyczno-symbolicznym. Stanisław Wyspiański był artystą totalnym, swoje dramaty przewidywał jako całościowe dzieła, gdzie współgrają tekst, muzyka, scenografia i kostiumy.