Stanisław Wyspiański zrywa z mitem romantycznym, o którym mówi Krasiński polegającym na zjednoczeniu narodowym. Wyspiański pokazuje, że między inteligencją a chłopstwem istnieją różnice uniemożliwiające zjednoczenie, np. wywyższanie się inteligencji i niezrozumienie życia wsi. Podobnie zrywa on z mitem pracy organicznej, która zakładała, że inteligencja będzie swoją wiedza wspierała i edukowała chłopstwo. Natomiast w Weselu widać, że inteligencja fascynuje się wsią, jej życiem, ale widzi ją jedynie jako obrazek, a nie jako materiał do współpracy.
Wesele uznawane jest za dramat pokazujący polskie społeczeństwo, mówi się, że jest to „Polaków portret własny”.