Romantyzm zwrócił się ku ludowości jako skarbnicy gatunków literackich, motywów, sposobów mówienia, bohaterów z ludu, zafascynowany sposobem widzenia świata, w którym przenika się realność i magia, wiara i czucie sercem. Ludowość w pełni wyrażona została w balladach Mickiewicza i w II części Dziadów, gdzie poeta stworzył dramat wokół ludowego obrzędu.
W okresie Młodej Polski następuje powrót do ludowości – fascynacji prostotą, pracowitością i tradycjami ludu, ale przyjmuje on wyolbrzymioną postać chłopomanii, co widać w postawie bohaterów Wesela, m.in. Pana Młodego. Ponadto moderniści mają w pamięci podejście pozytywistyczne, które także zostaje przywołane w dramacie Wyspiańskiego, pojawia się wątek nieudanej współpracy z ludem.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna). W Weselu przenikają się dwa plany: realistyczny i fantastyczny. Poziom realistyczny to wydarzenia weselne. Pierwiastek fantastyczny wprowadzony jest dzięki zaproszeniu chochoła i pojawiającym się symbolicznym postaciom: Stańczyk, Wernychora, Zawisza Czarny, Jakub Szela. Dramat Wyspiańskiego jest dramatem realistyczno-symbolicznym. Stanisław Wyspiański był artystą totalnym, swoje dramaty przewidywał jako całościowe dzieła, gdzie współgrają tekst, muzyka, scenografia i kostiumy.