Języka gwarowego używa Panna Młoda, mówi: „Moze, moze – /cięgiem ino godos o tem” – widać tutaj wymowę głosek „s” zamiast „sz”, wykorzystanie słowa gwarowego „ino”. A także wymawianie głosek „o” zamiast „a”, co widać w wypowiedzi Kliminy: „(…) zaraz która co przyniesie, / ino roz się przetańcuje”.
Językiem poetyckim posługuje się Rachela, która świat widzi jak poezję. Ponadto widma mówią językiem niejasnym, pełnym symbolicznych znaczeń, bywa on też podniosły.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna). W Weselu przenikają się dwa plany: realistyczny i fantastyczny. Poziom realistyczny to wydarzenia weselne. Pierwiastek fantastyczny wprowadzony jest dzięki zaproszeniu chochoła i pojawiającym się symbolicznym postaciom: Stańczyk, Wernychora, Zawisza Czarny, Jakub Szela. Dramat Wyspiańskiego jest dramatem realistyczno-symbolicznym. Stanisław Wyspiański był artystą totalnym, swoje dramaty przewidywał jako całościowe dzieła, gdzie współgrają tekst, muzyka, scenografia i kostiumy.