Halina Poświatowska mogła użyć w tym utworze rymy i regularny rytm ze względu na nawiązania do średniowiecznej opowieści o Tristanie i Izoldzie. W tamtej epoce stosowanie rymów i rytmu było czymś naturalnym i pożądanym, aby można było mówić o dobrej poezji. Aluzje do historii tragicznych kochanków zostały wzbogacone stałym rytmem i rymach okalających oraz przeplatanych.
Autorka w tym wierszu zastosowała rymy żeńskie przeplatane (warkoczu – oczu) i okalające (dzień – cień, stanie – Tristanie) oraz stałą liczbę sylab w każdej strofie (po trzydzieści osiem każda).