Sformułowania i obrazy, w których przejawia się motyw śmierci w Wielkim testamencie Villona:
„Wiem, że bogate y ubogie, / Mądre, szalone, świeckie, xiedze, / Hoyne y skąpe, tanie, drogie, / Małe y duże, pychy, nędze, / Damy z kołnierzem w zmyślne rurki / – Iakietamkolwiek godło czyie – / Iedwabie czy siermiężne burki: / Wszystko dołapi śmierć za szyie”.
„Umarł y Paris y Helena; / Kto bądź umiera, w męce schodzi: / Czy mu serdeczna pęknie wena, / Czy wnątrze żółcią się zasmrodzi, / Skona, złym potem uznojony!”
„Śmierć go otrząśnie y pobladzi, / Nos mu przygarbi, napnie żyły, / Szyię my wezdmie i rozsadzi, / Ścięgna y nerwy odrze z siły. / Ciałko niewieście, tak wybornie / Gładkie, ach, więcey niźli trzeba! / Musisz–że mąk tych czekać kornie? / Tak, albo żywcem iść do nieba”.
„Item, me ciało grzeszne zdaię / Ziemi, wielmożney rodzicielce; / Robactwo się ta niem nie naie; / Głód ie wysuszył nazbyt wielce. / Niechże ie przyjmie żyzne łono: / Co z ziemi, w ziemię się obraca; / Wszelka rzecz, słusznie mówią pono, / Chętnie do swego mieścca wraca”.
Villon przedstawia śmierć jako coś nieuniknionego – okrutnego i odrażającego, ale ostatecznego dla człowieka. Śmierć zrównuje wszystkich i czeka każdego, niezależnie od statusu społecznego. Dosięga nawet najwybitniejszych bohaterów – autor ją ironizuje i nie okazuje strachu, ponieważ doskonale wie, że taka jest naturalna kolej rzeczy.
Sformułowania i obrazy dotyczące śmierci w Wielkim testamencie Villona znajdziesz w pierwszej części utworu oraz w strofie LXXVI. Autor ironizuje i miejscami drwi ze śmierci, ale się jej nie sprzeciwia, ponieważ doskonale wie, że nikt nie może jej uniknąć. Villon podkreśla, że każdy kiedyś odejdzie, niezależnie od pochodzenia czy bogactwa i wówczas wszyscy staną się sobie równi.