W wierszu zdaniowym zdania najczęściej mieszczą się w jednym lub dwóch wersach, co powoduje różnice w długości poszczególnych wersów. Doskonale widać to na przykładzie Posłuchajcie bracia miła… – „Przemow k matce, bych się ucieszyła, / bo już jidziesz ode mnie, moja nadzieja miła”, „A wszakom cię, Synku miły, w swem sercu nosiła, / a takież tobie wiernie służyła”. Występują również odstępstwa od tej reguły, ponieważ część zdań zajmuje nawet całe strofy, jednak w większości przypadków każdy wers zawiera zakończoną część składową zdania.
Wiersze zdaniowe to najstarsza forma wierszy występujących w polskiej literaturze, jednak można ją znaleźć także u bardziej współczesnych twórców XIX czy też XX wieku, którzy interesowali się tendencjami panującymi w średniowieczu.