Spór ten był konfliktem pomiędzy Rosją, Polską a Szwecją o wpływy w Inflantach. W XVI wieku region ten znajdował się pod kontrolą Zakonu Kawalerów Mieczowych, który zaczął słabnąć i tracić władzę. Rosja, pod rządami Iwana IV Groźnego, dążyła do poszerzenia swojego terytorium na północ i wschód w celu zdobyciadostępu do niezamarzającego portu morskiego na Bałtyku - Inflanty stanowiły dla niej atrakcyjny cel. Polska chciała natomiast umocnić swoje wpływy na wschodnich kresach Rzeczypospolitej i kontrolować szlaki handlowe na Morzu Bałtyckim. Szwecja z kolei dążyła do poszerzenia swoich wpływów zgodnie z polityką Dominium MarisBaltici.
W 1561 roku Zakon Kawalerów Mieczowych, osłabiony wewnętrznymi konfliktami, przekazał swoje ziemie królowi Polski Zygmuntowi I Staremu. Jednak w 1577 roku Rosja podjęła próbę podporządkowania sobie tych ziem, co doprowadziło do wojny polsko-rosyjskiej (1577-1582). W jej wyniku Moskwa utraciła swoje zdobycze, a Polska umocniła władzę nad Inflantami, choć część z tych terenów zostało opanowane przez Szwecję, m.in. dzisiejsza Estonia.
Spór o Inflanty przyczynił się do wybuchu wojny polsko-szwedzkiej w 1600 roku, zwanej również wojną o Inflanty. Wojna ta toczyła się między Rzeczpospolitą a Szwecją i trwała aż do 1629 roku. Była jednym z najdłuższych i najbardziej krwawych konfliktów zbrojnych w historii Polski i doprowadziła do wielu zniszczeń i strat materialnych.