Konfederacja generalna warszawska została zwołana w 1573 roku w odpowiedzi na niebezpieczną sytuację, w której Rzeczypospolita Obojga Narodów była pozbawiona króla. Wskazuje na to fragment tekstu, który mówi: „pod tym niebezpiecznym czasem, bez króla pana zwierzchniego mieszkając staraliśmy się o to wszyscy pilnie na zjeździe warszawskim, jako byśmy przykładem przodków swych sami między sobą pokój, sprawiedliwość, porządek i obronę Rzeczypospolitej zatrzymać i zachować mogli”.
Podczas tej konfederacji, różne stany Rzeczypospolitej, włączając w to szlachtę i magnaterię oraz duchownych, spotkały się w Warszawie w celu zapewnienia pokoju, sprawiedliwości, porządku oraz obrony Rzeczypospolitej. Zobowiązały się one do wspólnego działania w interesie ojczyzny i utrzymania jej jedności oraz nie dopuszczania do separacji żadnego terytorium. Jednocześnie, zobowiązali się do wyboru króla, który zgodzi się przestrzegać praw, przywilejów i wolności im należnych.
Ponadto, miała ona na celu zachowanie pokoju między różnymi wyznaniami obecnymi w kraju. W tekście czytamy: „a iż w Rzeczypospolitej naszej jest dissidumniemala in causa religionischristianae, zabiegając temu, aby się z tej przyczyny między ludźmi saeditio jaka szkodliwa nie wszczęła”, co oznacza, że różnice religijne były jednym z powodów konfliktów, zaś konfederacja miała na celu zapobieżenie przelewowi krwi i represjom wobec innowierców.
Konfederacja generalna warszawska była istotnym wydarzeniem w historii Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w którym różne stany i wyznania dążyły do zachowania jedności, pokoju i ochrony Rzeczypospolitej w trudnym okresie braku króla.