W XVI wieku handel zagraniczny państwa Jagiellonów był zróżnicowany pod względem zarówno partnerów handlowych, jak i towarów. Polska i Litwa utrzymywały kontakty handlowe z wieloma krajami europejskimi, głównie z Niemcami, Holandią, Anglią, Szwecją, Włochami, Turcją i Rosją. Głównym towarem eksportowym było zboże, zwłaszcza pszenica, jęczmień, owies i żyto. Dzięki wielkim areałom rolnym i latyfundiom posiadanym przez magnatów, Rzeczypospolita była jednym z głównych producentów żywności w Europie, eksportując ją do innych krajów, szczególnie do Niemiec i Holandii. Oprócz zboża, eksportowano również inne produkty rolnicze, takie jak drewno, miód, wosk, skóry i futra.
Ważnym obszarem handlu były również surowce mineralne, takie jak sól i ruda żelaza. Polska posiadała duże złoża soli w Wieliczce i Bochni, które skupowano w całej Europie. Importowano natomiast żelazo, miedź, cynk, srebro i złoto, tkaniny jedwabne, brokaty, koronki, perfumy, przyprawy, precjoza, a także wyroby ceramiczne i szkło.
Struktura handlu zagranicznego państwa Jagiellonów była zatem oparta na eksportowaniu głównie produktów rolniczych, surowców mineralnych i importowaniu luksusowych towarów oraz surowców i produktów przemysłowych. Wymiana ta przyczyniała się do wzrostu gospodarczego państwa, rozwijając miasta, tworząc miejsca pracy i umożliwiając wymianę kulturalną i technologiczną z innymi krajami europejskimi.
Handel zagraniczny był prowadzony głównie przez kupców zagranicznych, szczególnie z Niemiec, Włoch i Holandii, którzy posiadali filie i faktorie handlowe w Polsce.