Na podstawie zacytowanego fragmentu można zrozumieć, że pojęcie „system stanowy” odnosi się do hierarchicznej struktury społecznej, która była charakterystyczna dla Rzeczypospolitej Obojga Narodów. System ten opierał się na podziale społeczeństwa na różne stany lub grupy społeczne, które miały swoje określone prawa, przywileje i obowiązki. W tym kontekście, istniały trzy główne stany: duchowny, szlachecki i mieszczański/chłopski. Duchowni obejmowali hierarchię kościelną, byli wyłączeni spod świeckiej władzy sądowniczej, cieszyli się licznymi przywilejami, dostępem do nauki i bogactwem.
Szlachta stanowiła grupę społeczną, która miała szczególne prawa polityczne i przywileje, takie jak prawo do udziału w sejmikach, wyborze króla, sprawowaniu władzy, etc. Do ich obowiązków należała obrony Rzeczpospolitej i udział w pospolitym ruszeniu. Mieszczanie i chłopi natomiast reprezentowali najniższą klasę, mieli obowiązki związane z handlem, rolą i rzemiosłem. Stanowili podstawę funkcjonowania państwa i jego gospodarki, jednocześnie będąc grupą objętą największym ciężarem podatkowym.
System stanowy w Rzeczypospolitej opierał się na nierównościach społecznych i prawnych między różnymi stanami. Szlachta i duchowieństwo cieszyli się znacznymi przywilejami i wpływem politycznym, podczas gdy chłopi i mieszczanie stanowili najbardziej wyzyskiwaną grupę społeczną.
Pojęcie to odnosi się do organizacji społecznej opartej na podziale społeczeństwa na różne stany, z których każdy miał swoje określone prawa, przywileje i obowiązki. System ten odzwierciedlał hierarchię społeczną i polityczną Rzeczypospolitej Obojga Narodów w okresie Jagiellońskim.