Tekst przedstawia fragment aktu unii, w którym wskazuje się, że wola i zgoda na tę unię jest znana wszystkim uczestnikom sejmików powiatowych, zarówno obecnym w Lublinie, jak i nieobecnym. Podkreślono fakt, że wszyscy ci, którzy zgadzają się na te decyzje, współdziałają w sprawie narodu i ojczyzny, mając na uwadze dobro Korony Polskiej.
W dalszej części tekstu podkreślono jedność i nierozerwalność Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Zaznaczono, że oba narody stają się jednym ludem, a oba terytoria tworzą jedną wspólną Rzeczpospolitą. Wskazuje się na potrzebę posiadania jednego władcy, którym zostaje król, wybrany przez wspólne głosy Polaków i Litwinów na sejmie elekcyjnym. Podkreśla się również, że koronacja nowego króla odbywa się na mocy zgody i poparcia obu narodów w Polsce, w Krakowie.
Tekst ten ukazuje, że główną przyczyną zawarcia unii była chęć połączenia obu narodów i utworzenia jednej wspólnej Rzeczypospolitej. Decyzja miała na celu umocnienie i ochronę interesów obu ziem, a także stworzenie jednego silnego państwa, które mogłoby skutecznie odpierać zagrożenia zewnętrzne. Zawarcie unii było istotnym momentem w historii Polski i Litwy, mającym wpływ na ich losy polityczne i kulturalne przez wiele kolejnych stuleci.
Unia między Polską a Litwą była unią personalną, co oznaczało, że oba kraje zachowały swoją odrębność polityczną, prawne i administracyjne. Król, wybierany przez wspólną elekcję polsko-litewską, sprawował władzę nad oboma państwami, ale każde z nich miało swoje własne struktury rządowe i sejmy. Unia była oparta na zasadzie równouprawnienia i wspólnego korzystania z zasobów i instytucji.