Unia Lubelska, zawarta w 1569 roku między Koroną Królestwa Polskiego a Wielkim Księstwem Litewskim, miała na celu utworzenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, do czego miały prowadzić:
zasada ustanawiająca wspólnego władcę dla obu krajów - był nim król Polski, który zostawał automatycznie wielkim księciem litewskim,
wspólne instytucje dla obu państw, takie jak Sejm i Senat, które miały wpływ na sprawy zarówno Korony, jak i Litwy,
jednolita polityka zagraniczna – decyzje dotyczące wojen, traktatów i sojuszy miały być podejmowane wspólnie,
zasada wzajemnej obrony między Koroną a Litwą – w przypadku ataku na jedno z państw, drugie było zobowiązane do udzielenia pomocy militarnej,
wspólna moneta, nowe zasady handlu i celnictwa, które miały ułatwić wymianę handlową i rozwój gospodarczy,
równość praw i przywilejów dla szlachty polskiej i litewskiej,
swobodna migracja ludności między oboma państwami,
tolerancja religijną.
Unia Lubelska miała na celu zwiększenie integracji między Koroną a Litwą i utworzenie silnego państwa. Choć nie wszystkie zasady unii zostały w pełni wprowadzone w życie, odegrała ona istotną rolę w historii Polski i Litwy, tworząc jedno z największych państw Europy w XVI wieku.