Złoty wiek – to okres panowania króla Zygmunta I Starego i potem jego syna – Zygmunta II Augusta. Trwa on do śmierci Stefana Batorego, czyli do 1586 roku. Wtedy właśnie dzięki kulturze i handlowi Polska przeżywała rozkwit. Brak wojen sprzyjał ogólnej pomyślności. Unia Polski i Litwy stanowiła jedną z największych potęg w Europie, a tolerancja religijna była na porządku dziennym. Król dbał o to, by państwo było silne. Wybierał swoich doradców spośród senatorów, a nie spośród szlachty.
Demokracja szlachecka, która wówczas rozwijała się w Rzeczpospolitej mogła być wzorem dla innych państw, zwłaszcza dla tych, w których władcy wprowadzali absolutyzm (to znaczy rządzili samodzielnie).