Wojna rozpoczęła się po zatwierdzeniu aktu detronizacji cara przez sejm Królestwa Polskiego.
- luty 1831 r. – wkroczenie wojsk rosyjskich, pod dowództwem Iwana Dybicza do Królestwa,
- faktycznym dowódcą powstania został gen. Józef Chłopicki,
- 25 lutego – bitwa pod Grochowem – nierozstrzygnięta, jednak wojsko polskie zatrzymało ofensywę Rosjan,
- objęcia dowództwa przez Jana Skrzyneckiego,
- opracowanie śmiałego planu ofensywnego przez Ignacego Prądzyńskiego – chęć zdobycia rosyjskich magazynów w Siedlcach,
- zwycięstwa Polaków w bitwach pod Wawrem, Dębem Wielkim i pod Iganiami,
- wstrzymanie ofensywy przez Skrzyneckiego, przestój w walkach w Królestwie Polskim,
- szybkie stłumienie powstania na Wołyniu,
- znaczne sukcesy w walkach na Litwie – zatrzymanie ponad 30 tysięcznej armii rosyjskiej,
- próba zdobycia Wilna, zakończona klęską,
- nowy plan kontrofensywy opracowany przez Prądzyńskiego, znów niewykorzystany w pełni przez Skrzyneckiego, który zwlekał z decyzjami i wstrzymywał atak, co pozwoliło Rosjanom na ucieczkę i przegrupowanie się,
- 26 maja — bitwa pod Ostrołęką — ciężkie straty armii polskiej, upadek morale walczących powstańców,
- atak na Warszawę od Zachodu, prowadzony przez nowego dowódcę wojsk rosyjskich – Iwana Paskiewicza, znów opieszałość w decyzjach Skrzyneckiego spowodował brak przygotowania się do starcia, ostatecznie generał został zdymisjonowany na rzecz Henryka Dembińskiego, który kontynuował sposób zarządzania swojego poprzednika,
- krytyczna faza powstania, rozruchy i samosądy w Warszawie – szukanie winnych dramatycznej sytuacji,
- dymisja Rządu Narodowego,
- nowym naczelnym dowódcą – Jan Krukowiecki, który opanował sytuację w stolicy i podjął nieudane próby rokowań z Paskiewiczem,
- wrzesień 1831 r. – rosyjski szturm na Warszawę od strony Woli (gen. Sowiński),
- 8 września – kapitulacja Warszawy,
- 23 września – decyzja o „zawieszeniu” powstania,
- 9 października – kapitulacja Modlina,
- 21 października – kapitulacja Zamościa – upadek powstania.
