Monarchia absolutna charakteryzowała się tym, że król skupiał w swoich rękach całą władzę; rządził samodzielnie, bez pomocy osób trzecich. Monarchia stanowa zakładała wpływ rządu i parlamentu na decyzje państwowe. Był on wprawdzie ograniczony, jednak król brał pod uwagę opinię szlachty i mieszczaństwa.
Monarcha absolutna ma swoje korzenie w panowaniu Henryka IV (1553-1610). Król ten pragnął ją wprowadzić, ale niestety nie udało mu się to. Dopiero urząd kardynała Richelieu pomógł ją wprowadzić – dzięki temu Ludwik XIV mógł ostatecznie skupić całą władzę w swoich rękach.