Styl biblijny:
– Budowa zdań – sprzyja rozwijaniu podniosłego stylu tekstów biblijnych. Natchnieni autorzy stosowali szyk przestawny (inwersję), aby odróżnić Pismo Święte od innych dzieł. Najczęściej podmiot występuje po orzeczeniu („Rzekł Pan”) lub czasownik zostaje umieszczony na końcu zdania („wzrok Twój oderwij”). Stosowane są także paralelizmy składniowe – celowe powtórzeniu budowy kolejno następujących po sobie zdań. Podobieństwo w kolejnych zdaniach było uzyskiwane również przez używanie anafor (powtarzanie wyrazów lub całych wyrażeń na początku zdania) lub epifor (powtórzenie wyrazów lub całych wyrażeń na końcu zdania. W stylu biblijnym występuje więcej zdań współrzędnie złożonych niż zdań podrzędnie złożonych. Przydawki przymiotne w zdaniach występują po określanym słowie, a nie przed jak w codziennym języku.
– Cechy słownictwa – występują liczne archaizmy, także w najnowszych tłumaczeniach, aby jak najlepiej oddać wzniosły charakter biblijnych utworów. Stosowane są dawne formy fleksyjne oraz wersje wyrazów, które obecnie są rzadko spotykane (niewiasta, srożyć się), a także nieużywane już wyrażenia. Do stylu biblijnego należą biblizmy – słowa, które kojarzą się z Biblią lub związki frazeologiczne, które pochodzą z Pisma Świętego. Występują także semityzmy, czyli słowa, które odnoszą się do realiów panujących w biblijnym świecie.
– Nadawca i odbiorca – Adresatami Biblii najczęściej są jej czytelnicy, ludzie wierzący, którzy czerpią z niej mądrość oraz prawdy, którymi mogą kierować się w życiu. Słowo Boże spisane przez natchnionych autorów pochodzi od Stwórcy, który jest nadawcą tych treści, jednak w niektórych księgach przemawia do swojego ludu, występuje jako ich bohater lub odbiorca.
Styl biblijny jest niezwykle charakterystyczny i dzięki temu nie sposób pomylić tych tekstów z żadnymi innymi. Do jego najważniejszych cech należą: stosowanie inwersji, paralelizmów składniowych, składni współrzędnej, archaizmów, licznych spójników i zaimków oraz rozbudowanej symboliki.