Autor w 1. akapicie posłużył się metaforą. Przy jej użyciu scharakteryzował sens wiary, jednocześnie odwołując się do rozmaitych doświadczeń ludzkiego życia — zarówno wzlotów, jak i upadków.
Autor w 1. akapicie próbował przekazać, że wiara człowieka to ciągła wędrówka – proces zbliżania się do Boga. Czasami jest łatwo, a niekiedy napotyka się trudności. Nie można traktować problemu wiary jednolicie, ponieważ jest to całkowicie nieuprawnione – podobnie jak w każdej dziedzinie życia zdarzają się wzloty i upadki.