Psalmy 6 i 144 przedstawiają człowieka jako mocno wierząca istotę, która korzy się przed obliczem Boga, aby uzyskać jego przychylność, a przez to pomoc i ratunek. Błaganie o litość ze strony Stwórcy łączy się z uwielbieniem kierowanym w jego stronę. Ludzkość jest słaba, nie potrafi poradzić sobie bez Bożej opieki i wsparcia.
Autorzy psalmów są mocno wierzący i zwracają się do Boga z nadzieją na uzyskanie jego przychylności. Uwielbiają Go, ponieważ czują taką potrzebę, ale jednocześnie wiedzą, że nie są w stanie poradzić sobie bez Boga.