Ksiądz Józef Sadzik odwołuje się do toposu cierpienia niezawinionego. Zgodnie z jego tezą każdy człowiek musi doświadczyć tragedii powodujących rozpacz i zwątpienie, aby naprawdę poznać siebie oraz zrozumieć rzeczywisty sens swojego istnienia. W wyniku podobnych doświadczeń zwróci się w kierunku Boga i na nowo skupi się na wierze, na którą nie zawsze miał czas.
Autor porusza tematu toposu niezawinionego cierpienia, który często jest przywoływany przy okazji analizy Księgi Hioba i dziejów człowieka wystawionego przez Boga na próbę. Dochodzi do wniosku, że bez podobnego cierpienia ludzie nie potrafią prawdziwie poznać siebie.