Klasycyzm to styl w architekturze, który przypadał na drugą połowę osiemnastego i pierwszą połowę dziewiętnastego wieku. Powracał on do ideałów antycznych – występujących w starożytnych Grecji i Rzymie. Powstało wiele dzieł nawiązujących do mitologii. Nie były tak dynamiczne, jak te barokowe – cechowały je umiar i równowaga.
Klasycyzm to epoka, z której najbardziej dumni są Francuzi, ponieważ to wtedy sztuka i kultura przeżywały największy rozkwit w historii państwa.
W sztuce klasycystycznej wyróżnia się kilka podstawowych cech charakterystycznych. Pierwszą z nich jest harmonia i proporcja, którą artysta osiąga poprzez zastosowanie rygorystycznych reguł kompozycyjnych, np. zasad rysowania proporcji ludzkiego ciała. Drugą cechą jest realizm, który polega na precyzyjnym oddaniu szczegółów rzeczywistości, ale z umiarem, bez nadmiernego przesadzania. Trzecią cechą klasycyzmu jest powściągliwość i rezygnacja z dekoracyjnych elementów, takich jak bogate zdobienia i ornamenty, na rzecz czystych, prostych form.