Literatura polskiego oświecenia miała przede wszystkim za zadanie uczyć i propagować nowoczesne idee. Głównym przedstawicielem tej epoki w Polsce był biskup Ignacy Krasicki. Pisał bajki, satyry, poematy, a jednym z jego największych dzieł jest „Monachomachia”.
Inni przedstawiciele literatury oświecenia w Polsce to Euzebiusz Słowacki, Stanisław Konarski, Franciszek Dionizy Kniaźnin czy Franciszek Zabłocki.
Literatura polskiego oświecenia charakteryzowała się dążeniem do propagowania nowych wartości takich jak rozum, wolność, postęp, równość i patriotyzm. Literaci tego okresu, zwani oświecenieńcami, krytykowali przestarzałe tradycje, dogmatyzm kościelny i feudalizm, a swoje idee wyrazili w dziełach literackich. Polska literatura oświecenia to przede wszystkim poezja, dramat i proza. Oświecenieńcy posługiwali się prostym, klarownym językiem, który miał być zrozumiały dla każdego, a także starali się wykorzystywać język polski w sposób estetyczny i efektowny.