W 1767 roku zawiązano trzy konfederacje: prawosławną, luterańską i katolicką. Dwie pierwsze domagały się praw związanych z wolnością wyznawania wiary oraz końca dyskryminacji wyznaniowej, zaś katolicka – zachowania swoich przywilejów, unieważnienia reform oraz pozbawienia króla władzy. Caryca Katarzyna wykorzystywała tę sytuację, by siać zamęt w państwie polsko-litewskim. Liczyła na to, że obywatele Rzeczpospolitej zwrócą się do niej o pomoc i będą zależni od jej działań.
Rzeczpospolita w XVIII wieku już od dawna nie była miejscem, w którym obywatele różnych wyznań mogli swobodnie wyznawać swoją religię. Obie konfederacje miały podobne cele – sprzeciwiały się reformom króla Stanisława Augusta Poniatowskiego oraz Rosji, która była protektorem Polski. Konfederaci domagali się utrzymania dotychczasowych praw i swobód szlacheckich oraz przeciwstawiali się rosnącej ingerencji Rosji w sprawy polskie.