Po uchwaleniu konstytucji w 1791 roku, we Francji obowiązywały zasady ustrojowe charakterystyczne dla monarchii konstytucyjnej. Dokument ustanawiał zasadę suwerenności narodu, wedle której władza, na mocy umowy społecznej, miała pochodzić od ludu, który miał prawo uczestniczyć w życiu politycznym i podejmować decyzje dotyczące państwa. Konstytucja gwarantowała powszechnie obowiązujące prawa i wolności obywatelskie, takie jak wolność słowa, prawa człowieka, prawo do własności, równości i sprawiedliwości. Konstytucja wprowadziła podział władzy na trzy instytucje: władzę wykonawczą (monarchę), ustawodawczą (Zgromadzenie Ustawodawcze) i sądowniczą (niezawisłe sądy). Miało to na celu zapewnienie równowagi, ograniczenie nadużyć i tyranii wynikającej z władzy jednego organu. Władza ustawodawcza należała do Zgromadzenia Ustawodawczego, które składało się z przedstawicieli ludu, a decyzje polityczne miały być podejmowane przez wybranych reprezentantów. Francja została podzielona na departamenty, które miały zarządzać lokalnymi sprawami, co miało na celu zapewnienie efektywnego zarządzania państwem i zbliżenie władzy do obywateli.
Te zasady ustrojowe miały na celu stworzenie nowego porządku politycznego, opartego na równości, wolności i demokracji. Niestety, ustrojowe zmiany nie przyniosły stabilizacji i wkrótce doszło do kolejnych przewrotów, które doprowadziły do radykalizacji rewolucji.