Rozwój terytorialny Prus w latach 1618-1742 można podzielić na kilka etapów, związanych głównie z działaniami Hohenzollernów i zmieniającą się sytuacją polityczną w regionie.
Pierwsza faza ekspansji (do 1648): W pierwszych latach tego okresu, Brandenburgia (stanowiąca podstawę przyszłego Królestwa Prus) była stosunkowo małym i słabym państwem. W trakcie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), elektorzy Brandenburgii z dynastii Hohenzollernów, zwłaszcza Fryderyk Wilhelm, wykorzystali zamieszanie w Europie Środkowej, aby rozszerzyć swoje terytorium. Przez sojusze, dyplomację i intrygi, zdobyli i utrzymali strategiczne tereny, w tym Księstwo Pruskie i Pomorze Zachodnie.
Prusy Książęce i zjednoczenie (1648-1701): Pokój westfalski w 1648 roku potwierdził władzę Fryderyka Wilhelma nad Prusami Książęcymi, formalnie oddzielając je od Rzeczypospolitej. Kontynuował on ekspansję terytorialną, umacniając wewnętrzne struktury państwa i rozwijając armię. W 1701 roku elektor Fryderyk III podniósł Brandenburgię do rangi królestwa i przyjął tytuł królewski, tworząc Królestwo Prus.
Ekspansja w czasach Fryderyka Wielkiego (1740-1786): Fryderyk II, znany jako Fryderyk Wielki, objął władzę w Prusach w 1740 roku. Jego panowanie było okresem intensywnej ekspansji terytorialnej. Prusy podbiły Śląsk w wojnie o sukcesję austriacką (1740-1742), zdobyły część Pomorza i rozszerzyły swoje wpływy na zachodzie i północy Niemiec. Fryderyk Wielki zreformował również armię pruską, czyniąc ją jednym z najbardziej nowoczesnych i skutecznych wojsk tamtego czasu.
Wszystkie te etapy rozwoju terytorialnego Prus w latach 1618-1742 przyczyniły się do wzrostu potęgi i znaczenia państwa Hohenzollernów. Prusy stały się regionalnym mocarstwem, a ich terytorium znacznie się powiększyło, co zapoczątkowało drogę do powstania przyszłej niemieckiej potęgi.