Według Immanuela Kanta, niepełnoletność w jego czasach oznaczała brak dojrzałości intelektualnej i zdolności do samodzielnego myślenia. Kant rozróżniał dwa rodzaje niepełnoletności: naturalną i doczesną.
Niepełnoletność naturalna dotyczyła dzieci i młodzieży, które jeszcze nie osiągnęły pełnego rozwoju umysłowego. Kant uważał, że takie osoby powinny być pod opieką i kierownictwem dorosłych, którzy posiadają większą mądrość i doświadczenie. Zdaniem filozofa, wyjście z niepełnoletności naturalnej wiązało się z edukacją i samodoskonaleniem, dlatego osoby nieletnie powinny dążyć do rozwijania swojego intelektu, zdolności poznawczych i krytycznego myślenia. W ten sposób mogli osiągnąć pełną dojrzałość intelektualną i wyjść ze stanu niepełnoletności.
Niepełnoletność doczesna, według Kanta, dotyczyła ludzi, którzy pozostają z pewnych powodów w zależności od innych osób lub instytucji. Mogło to wynikać z braku odwagi, lenistwa, niewiedzy czy zatracenia własnej autonomii. Kant wierzył, że wyjście z niepełnoletności doczesnej wymagało od jednostki odwagi i determinacji, gdyż musiała być zdolna do samodzielnego myślenia, podejmowania decyzji i odpowiedzialności za swoje czyny. Wyjście z tego stanu oznaczało zdolność do samodzielnego wyznaczania celów i rządzenia sobą zgodnie z zasadami rozumu.
Immanuel Kant był jednym z najważniejszych przedstawicieli oświecenia, jego myśli miały duży wpływ na rozwój filozofii i nauki. Jego prace dotyczące etyki, metafizyki i epistemologii są nadal studiowane i omawiane przez filozofów na całym świecie. Kant jest znany również z koncepcji imperatywu kategorycznego będącego podstawowym filarem jego teorii moralności. Dzieło Krytyka czystego rozumu jest jednym z najważniejszych tekstów filozoficznych w historii.