Fryderyk II był uznanym wodzem i strategiem militarnym. Podczas swojego panowania przeprowadził wiele udanych kampanii, w tym wojny śląskie i wojnę siedmioletnią. Jego zdolności taktyczne i umiejętność dowodzenia przyniosły mu wiele zwycięstw i umocniły pozycję Prus jako ważnej potęgi w Europie.
Monarcha dokonał licznych reform w państwie pruskim, które przyczyniły się do modernizacji i wzrostu jego potęgi. Wprowadził reformy administracyjne, gospodarcze i prawne, promował rozwój rolnictwa, handlu i przemysłu, co przyczyniło się do wzrostu dobrobytu kraju.
Fryderyk uważał się za władcę absolutnego, ale jednocześnie dążył do wprowadzenia reform, które miały poprawić warunki życia ludności. Wprowadził reformy edukacyjne, wspierał rozwój nauki, sztuki i kultury, a także promował tolerancję religijną.
Monarcha był mecenasem artystów, pisarzy i filozofów, a jego dwór w Poczdamie stał się ważnym ośrodkiem intelektualnym. Znany był z przyjaźni z Wolterem, jednym z czołowych filozofów oświecenia. Jego patronat nad kulturą i nauką przyczynił się do rozwoju pruskiej kultury i wpływu na myśl oświeceniową.
Nadanie przydomku „Wielki” Fryderykowi II było również kwestią propagandy i pozytywnego wizerunku, który chciał on budować w kraju i za granicą. Niezależnie od tego, czy nadano mu go ze względu na jego osiągnięcia militarne, reformy wewnętrzne czy wpływ na kulturę, jest powszechnie uznawany za jednego z najważniejszych i najbardziej wpływowych władców w historii Prus i Niemiec.