Europa Zachodnia: Wielkie miasta, takie jak Paryż we Francji, Londyn w Wielkiej Brytanii i Amsterdam w Holandii, miały rozwiniętą infrastrukturę miejską, handlową i przemysłową. Dzięki temu stanowiły silne centra polityczne i kulturalne. Były to także regiony, które cieszyły się stabilnością polityczną i gospodarczą, co przyczyniło się do ich rozwoju.
Niemcy: Wzrost liczby wielkich miast w Niemczech wynikał z rozwoju przemysłu, handlu i znaczenia gospodarczego tego regionu. Miasta takie jak Berlin, Hamburg i Monachium stały się ważnymi ośrodkami kulturalnymi, naukowymi i przemysłowymi.
Włochy: Włochy posiadały długą historię jako centrum sztuki, kultury i handlu śródziemnomorskiego, co przyczyniło się do powstania wielu bogatych miast, takich jak Rzym, Mediolan i Florencja. Bogate dziedzictwo artystyczne, zabytki i renomowane uniwersytety wzmogły proces urbanizacji.
Hiszpania: W Hiszpanii miasta takie jak Madryt, Barcelona i Sewilla rozwijały się, dzięki wzrostowi gospodarczemu, odkryciom kolonialnym oraz znaczeniu politycznemu i handlowemu kraju.
W miastach o szybkim tempie wzrostu populacji brakowało odpowiedniej infrastruktury i warunków sanitarnych. Wraz z gęstą zabudową, brakiem kanalizacji i niewystarczającymi systemami wodociągowymi, miasta stawały się ogniskami epidemii. Jednym z najbardziej znanych przypadków jest wybuch epidemii cholery w Londynie w 1854 roku. Podczas niej lekarz John Snow przeprowadził badania, które pozwoliły mu ustalić związek między zanieczyszczonym źródłem wody a rozprzestrzenianiem się choroby. To badanie było ważnym kamieniem milowym w rozwoju epidemiologii.