W tym zadaniu musisz opisać postawę podmiotu lirycznego ze szczególnym uwzględnieniem zastosowanej w wierszu ironii.
Osoba mówiąca w wierszu „Życie na poczekaniu” Wisławy Szymborskiej dokonuje oceny samej siebie, swojej gry życiowej i przygotowań do przypisanej jej roli. W analizie można dostrzec elementy ironii, wyrazów oceniających oraz nacechowanych emocjonalnie, a są nimi:
– „Nie znam roli, która gram, / Wiem tylko, że jest moja, niewymienna”,
Osoba mówiąca wykazuje pewien dystans i ironię wobec samej siebie. Nie zna dokładnie swojej roli, co może sugerować pewną dezorientację lub niepewność co do własnej tożsamości. Jednakże stwierdzenie, że rola jest „niewymienna”, może zawierać pewną dozę sarkazmu, sugerując, że choćbyśmy chcieli, nie jesteśmy w stanie uniknąć zmian i nieuchronności życiowych.
– „Kiepsko przygotowana do zaszczytu życia”,
Ocena przygotowań do roli życiowej jest negatywna. Użycie słowa „kiepsko” niesie ze sobą negatywne nacechowanie, sugerując, że osoba mówiąca czuje się nieprzygotowana do wyzwań życia, co może prowadzić do ironicznej refleksji nad własnym doświadczeniem.
– „Improwizuję, choć brzydzę się improwizacją”,
To zdanie ilustruje sprzeczność wewnętrzną. Osoba mówiąca jest zmuszona do improwizacji, co może odzwierciedlać spontaniczność życiowych sytuacji. Jednak jednocześnie wyraża wstręt do improwizacji, co sugeruje niechęć do nieprzewidywalności i brak kontroli nad własnym życiem.
– „Potykam się co krok o nieznajomość rzeczy”
Wyrażenie to obrazuje trudności i frustracje osoby mówiącej w zderzeniu z nieznajomością i niepewnością. Potykając się „co krok”, podkreśla trudność poruszania się w nieznanym środowisku czy sytuacjach.
– „Moje instynkty to amatorszczyzna”
To stwierdzenie niesie ze sobą negatywny wydźwięk, sugerując, że instynkty osoby mówiącej są niewystarczające lub niekompetentne. Użycie słowa „amatorszczyzna” podkreśla brak profesjonalizmu w podejściu do życia, jeżeli w ogóle można mówić o profesjonalnym podejściu do życia.
– „Trema, tłumacząc mnie tym bardziej upokarza”
Pojęcie tremy, czyli stresu przed wystąpieniem, jest używane w kontekście życiowych doświadczeń. Osoba mówiąca odczuwa upokorzenie związane z tym, że musi tłumaczyć się przed własnym życiem, co sugeruje pewną frustrację i niezadowolenie z własnych działań czy sytuacji.
W wierszu wyrażona jest ironiczna i często krytyczna samoocena, a emocjonalne nacechowanie słów odzwierciedla trudności i trwogi związane z doświadczaniem życia.
Zadanie 3.
55Zadanie 1.
59Zadanie 5.
60Zadanie 2.2.
75Zadanie 2.10.
75Zadanie 2.
82Zadanie 4.
82Zadanie 5.
85Zadanie 12.
86Zadanie 2.
90Zadanie 3.
90Zadanie 5.
90Zadanie 1.7.
104Zadanie 1.10.
104Zadanie 2.5.
105Zadanie 1.1.
113Zadanie 1.7.
114Zadanie 2.3.
114Zadanie 2.4.
115Zadanie 2.6.
115Zadanie 3.1.
116Zadanie 3.2.
116Zadanie 3.3.
116Zadanie 3.4.
116Zadanie 1.2.
145Zadanie 1.10.
146Zadanie 1.
196Zadanie 5.
196Zadanie 1.1.
203Zadanie 1.3.
204Zadanie 1.8.
213Zadanie 1.11
213Zadanie 1.2.
230Zadanie 1.7.
230Zadanie 2.4.
231Zadanie 2.5.
231Zadanie 2.7.
231Zadanie 4.
240Zadanie 2.5.
292Zadanie 1.5.
298Zadanie 2.1.
299Zadanie 1.
302Zadanie 5.
302Zadanie 1.
305Zadanie 2.
305Zadanie 3.
305Zadanie 2.1.
322Zadanie 2.3.
328Zadanie 2.3.
346Zadanie 2.6.
346Zadanie 1.2.
355Zadanie 1.7.
355Zadanie 2.1.
356Zadanie 2.2.
356Zadanie 2.3.
356Zadanie 1.1.
363Zadanie 1.11.
381