W tym zadaniu musisz zestawić dwie wizje poety w wierszu Ars poetica? Czesława Miłosza oraz w dramacie Krasińskiego Nie–Boska komedia.

Wiersz Ars poetica? Miłosza to refleksja nad istotą poezji i jej wpływem na poetę i czytelnika. Miłosz wyraża tęsknotę za formą bardziej pojemną, która nie byłaby jednoznacznie poezją ani prozą. Zwraca uwagę na „nieprzystojność” samej istoty poezji, która wyłania się z nas, zaskakując naszą własną rzeczywistość wewnętrzną.

Miłosz podkreśla również trudność zrozumienia ducha poezji, porównując go do dajmonów, które rządzą się w naszym wnętrzu. Ta duma poetów, choć czasem trudna do zrozumienia, wynika z odkrywania w sobie czegoś, z czego nie zdawaliśmy sobie sprawy, że istnieje.

W kontekście historyczno–literackim, wiersz Miłosza można interpretować jako refleksję nad rolą poezji w czasach, gdy wartości artystyczne i światopoglądowe były silnie nacechowane polityką, ideologią i walką światopoglądową. Miłosz, żyjący w okresie II wojny światowej i późniejszego panowania komunizmu w Polsce, miał świadomość trudności związanych z wyrażaniem swoich przekonań i uczuć w warunkach politycznej presji. Wiersz może być interpretowany jako próba odnalezienia sensu w sztuce w kontekście zawirowań historycznych.

Nie–Boska Komedia Krasińskiego to dramat romantyczny, który porusza tematy związane z konfliktem między światem materialnym a duchowym, tradycją a rewolucją. Przy użyciu różnych form dramatycznych autor eksploruje zawiłości ludzkiej natury, ukazując tragiczne skutki konfliktów światopoglądowych. Dramat odzwierciedla również ducha epoki romantyzmu, gdzie mroczna atmosfera, tajemnicze postacie i silne emocje są charakterystyczne dla tego nurtu literackiego.

W dramacie Nie–Boska Komedia autorstwa Zygmunta Krasińskiego, poeta, czyli Henryk – jeden z głównych bohaterów, odgrywa istotną rolę zarówno na poziomie fabularnym, jak i symbolicznym. Henryk, będący poetą, jest przedstawiany jako namiestnik Boga na ziemi. Jego postać nawiązuje do tradycji romantycznej, w której poeta często był postrzegany jako posłaniec boski, mający szczególny dostęp do duchowego wymiaru. Henryk odczuwa misję i obowiązek przekazywania ludziom Boskich prawd poprzez swoją twórczość. W miarę rozwoju wydarzeń dramatu Henryk doświadcza wewnętrznego konfliktu między swoim artystycznym powołaniem a codziennymi sprawami życia. Jego fascynacja poezją i dążenie do doskonałości artystycznej koliduje z rzeczywistością społeczną i polityczną, co prowadzi do jego tragicznej śmierci. Jego śmierć może być interpretowana jako akt protestu przeciwko nieprawościom społecznym, niezrozumieniu sztuki i zagrożeniu dla wartości humanistycznych.

W ten sposób rola poety w Nie–Boskiej Komedii jest wielowymiarowa, obejmując aspekty artystyczne, społeczne i symboliczne, co dodaje głębi i złożoności całej opowieści.

Czesław Miłosz, żyjący w czasach komunizmu, wyraża swoje rozważania nad trudnościami tworzenia w opresyjnym reżimie. Krasiński, jako romantyk, kładzie nacisk na wizję poety jako bohatera tworzenia, ale również eksploruje konflikty i wyzwania związane z tą rolą w romantycznym społeczeństwie. Porównanie tych dwóch tekstów pomaga zrozumieć ewolucję motywu poety w literaturze polskiej w różnych okresach historycznoliterackich.