W tym zadaniu musisz wyszukać antytezy w utworze, wykonać ich interpretację oraz określić ich funkcję.
W utworze „Moje dzieło pośmiertne” Jarosława Marka Rymkiewicza można dostrzec kilka antytez, które kontrastują ze sobą różne elementy.
Antyteza: „Moje dzieło pośmiertne: trumna która gada”
Antyteza ta kontrastuje pojęcie „martwej” trumny z aktywnością komunikacji, sugerując paradoks sytuacji, w której coś martwego staje się źródłem mówienia. Ta antyteza wprowadza element absurdu i ironii, zwracając uwagę czytelnika na nietypowy charakter dzieła pośmiertnego.
Antyteza: „To ja: trup który idzie i rosną mu włosy”
Kontrast między idącym trupem a rosnącymi włosami dodaje surrealistycznego i makabrycznego elementu. W normalnych okolicznościach trup nie idzie, a włosy nie rosną po śmierci. Ta antyteza buduje atmosferę dziwności i nadaje wierszowi charakterystyczny, intrygujący ton.
Antyteza: „Bo choć nie ma nadziei to wiersz ma nadzieję”
Kontrast między brakiem nadziei a nadzieją wiersza sugeruje, że sztuka może mieć potencjał do przetrwania i przekazywania pewnej formy nadziei pomimo pesymistycznego kontekstu.
Ta antyteza podkreśla paradoksalny charakter dzieła poetyckiego, które może mieć zdolność przekazywania nadziei nawet w obliczu beznadziei.
Antyteza: „Bo nikt się nie spodziewa a wiersz się spodziewa”
Kontrast pomiędzy brakiem oczekiwań ze strony innych, a samowspodziewaniem się wiersza, sugeruje pewną nieoczekiwaną moc i samowiedzę dzieła. Ta antyteza podkreśla aktywną rolę wiersza jako czegoś, co istnieje niezależnie od oczekiwań społeczeństwa.
Antyteza: „Więc nosi moje ciało choć zeń ciało spada”
Kontrast między noszeniem ciała a jego upadkiem podkreśla rozdźwięk między fizyczną nietrwałością ciała a potencjalną trwałością dzieła. Ta antyteza eksploruje temat nieśmiertelności sztuki wobec śmiertelności ciała, dodając głębi i refleksji.
Funkcją antytez w tym utworze jest budowanie złożoności, kontrastów i paradoksów, co sprzyja refleksji nad tematami życia, śmierci, sztuki i nieśmiertelności. Antytezy pomagają stworzyć wielowymiarową strukturę wiersza, zmuszając czytelnika do zastanowienia się nad złożonością ludzkiego bytu i roli sztuki wobec nieuchronności śmiertelności.
Zadanie 3.
55Zadanie 1.
59Zadanie 5.
60Zadanie 2.2.
75Zadanie 2.10.
75Zadanie 2.
82Zadanie 4.
82Zadanie 5.
85Zadanie 12.
86Zadanie 2.
90Zadanie 3.
90Zadanie 5.
90Zadanie 1.7.
104Zadanie 1.10.
104Zadanie 2.5.
105Zadanie 1.1.
113Zadanie 1.7.
114Zadanie 2.3.
114Zadanie 2.4.
115Zadanie 2.6.
115Zadanie 3.1.
116Zadanie 3.2.
116Zadanie 3.3.
116Zadanie 3.4.
116Zadanie 1.2.
145Zadanie 1.10.
146Zadanie 1.
196Zadanie 5.
196Zadanie 1.1.
203Zadanie 1.3.
204Zadanie 1.8.
213Zadanie 1.11
213Zadanie 1.2.
230Zadanie 1.7.
230Zadanie 2.4.
231Zadanie 2.5.
231Zadanie 2.7.
231Zadanie 4.
240Zadanie 2.5.
292Zadanie 1.5.
298Zadanie 2.1.
299Zadanie 1.
302Zadanie 5.
302Zadanie 1.
305Zadanie 2.
305Zadanie 3.
305Zadanie 2.1.
322Zadanie 2.3.
328Zadanie 2.3.
346Zadanie 2.6.
346Zadanie 1.2.
355Zadanie 1.7.
355Zadanie 2.1.
356Zadanie 2.2.
356Zadanie 2.3.
356Zadanie 1.1.
363Zadanie 1.11.
381