W tym zadaniu musisz przygotować wypowiedź pisemną, w której omówisz motyw nieśmiertelności sztuki obecny w poezji minionych epok.

Przykładowe rozwiązanie

Motyw „non omnis moriar”, co można przetłumaczyć jako „nie wszystek umrę” jest powszechnie obecny w literaturze i poezji różnych epok. To głęboko zakorzenione wierzenie w nieśmiertelność poprzez sztukę, pisanie, czy pozostawianie śladów w historii. W literaturze można zaobserwować, jak ten motyw ewoluował i zmieniał swoją formę, przyjmując różne znaczenia i konteksty w różnych epokach.

W epoce renesansu motyw „non omnis moriar” często pojawiał się w kontekście sztuki i twórczości artystycznej. Poeci renesansowi wierzyli, że dzieła sztuki mają moc przetrwania po śmierci twórcy, pozostawiając nieśmiertelny ślad w kulturze. W tymże okresie motyw „non omnis moriar” znalazł swoje wyraziste odzwierciedlenie w twórczości polskiego poety Jana Kochanowskiego. W jego utworze „Pieśń XXIV/księgi wtóre” będącej parafrazą ody Horacego, Kochanowski prezentuje niezwykłe przekonanie o nieśmiertelności swojej natury, zarówno tej śmiertelnej, jak i nieśmiertelnej. W poetyckim obrazie Kochanowski opisuje sam siebie jako istotę, której natura przekracza granice ludzkiego bytu. Jego pióro jest „niezwykłe i nie lada”, a on sam staje się symbolem przemiany, której kulminacją jest przemiana w łabędzia. Ten motyw odwołuje się do mitologii, gdzie łabędź jest symbolem transformacji, elegancji, a także mocy. W ten sposób, w epoce renesansu, Poeta w swojej poezji eksploruje ideę nieśmiertelności poprzez sztukę i piękno, wyrażając wiarę w potęgę słowa i zdolność przekraczania granic ludzkiego doświadczenia. To świadectwo o trwałym pragnieniu artysty pozostawienia niezatartego śladu w historii ludzkości.

W okresie romantyzmu motyw „non omnis moriar” nabierał często bardziej indywidualnego i emocjonalnego znaczenia. Poezja romantyczna była często związana z indywidualnym doświadczeniem i uczuciem. Była to era, w której poeci często wyrażali pragnienie zostawienia po sobie trwałego śladu emocjonalnego, nie tylko intelektualnego. Przykładem może być Juliusz Słowacki ze swoim utworem „Testament mój”. W romantycznym rozumieniu poezja staje się siłą nieustraszoną przed śmiercią, trwającą nawet po odejściu twórcy i posiadającą ogromną moc. W „Testamencie moim” Słowacki wyraża przekonanie, że poezja to coś więcej niż jedynie wyraz chwilowego stanu ducha. To potężna siła, której znaczenie przekracza granice ziemskiego bytu. W wersach „aż was zjadacze chleba w aniołów przerobi” poeta ukazuje, że poezja nie tylko przetrwa, ale również przekształci czytelników, przenosząc ich do sfery anielskiej, gdzie moc słowa osiąga najwyższy wymiar.

Poezja staje się środkiem, dzięki któremu artysta zostawia swój trwały ślad w świecie, nie tylko jako jednostka fizyczna, ale jako duchowa istota, której słowa mają potęgę zmieniać rzeczywistość czytelników. To romantyczne spojrzenie na nieśmiertelność poezji podkreśla jej moc przekraczania ograniczeń czasu i przestrzeni oraz zdolność wpływania na kolejne pokolenia, czyniąc ją uniwersalnym dziedzictwem ludzkości.

W dzisiejszych czasach motyw „non omnis moriar” jest nadal obecny, ale zmienił się w kontekście cyfrowej ery. Dzieła literackie i artystyczne mogą być teraz łatwo dostępne online, co przyczynia się do ich trwałości i powszechnej dostępności. Jednocześnie pojawia się pytanie, czy wirtualne dziedzictwo jest równie trwałe jak tradycyjne formy sztuki.

Motyw „non omnis moriar” jest jakby nieodłączną częścią ludzkiej natury, manifestującą się w różnych formach w różnych epokach. To przekonanie o nieśmiertelności poprzez twórczość pozostaje źródłem inspiracji dla poetów i artystów na przestrzeni wieków, stanowiąc zarówno wyraz ludzkiej egzystencji, jak i pragnienie pozostawienia trwałego śladu w czasie.