Władze PRL odpowiedziały przemocą w tłumieniu manifestacji (MO miało pozwolenie na użycie broni palnej), represjami w miejscach pracy (zwolnieniami, delegalizacją niezależnych związków, w tym „Solidarności”), zaocznymi wyrokami (dla dyplomatów potępiających stan wojenny) i aresztami, i internowaniami dla przywódców strajków.
Działania władzy wskazywały na jej bezwzględność. Strajki destabilizowały działanie społeczeństwa, dlatego opór był dławiony nawet siłą. Z perspektywy politycznej stan wojenny usprawiedliwiał nawet najostrzejsze działania przeciwko społeczeństwu, dlatego komuniści nie obawiali się bardziej zdecydowanej reakcji zachodu.