Wyjaśnij, w jaki sposób mają wpłynąć na czytelnika apostrofy i anafory, użyte w tekście utworu.
Anafory, czyli rodzaj powtórzenia wyrazu, które pojawia się na początku każdego wersu, wzmacniają siłę wypowiedzi („miłość, miłość […]”) i zwiększają ekspresję uczuć podmiotu lirycznego („wstańcie ludzie, wstańcie wszędzie”) oraz podnosi dynamikę tekstu. Dzięki nim ton wypowiedzi w Odzie jest bardziej uroczysty i podniosły. Dzięki zastosowaniu anafor utwór wywołuje na czytelniku większe, silniejsze wrażenie.
Apostrofa to bezpośredni zwrot do adresata („Wstańcie ludzie, wstańcie wszędzie”; „O Radości, iskro bogów”). Apostrofa w „Odzie do Radości” tworzy podniosły nastrój, który równocześnie staje się zawołaniem i wezwaniem. W pewien sposób personifikuje uczucie Radości. Dzięki apostrofom utwór ma nastrój podniosły i radosny jednocześnie.
Środki stylistyczne: anafory i apostrofy służą podkreśleniu radosnego nastroju wiersza. Podmiot liryczny przeżywa gwałtowne emocje. Jego entuzjazm i optymizm robią większe wrażenie na czytelniku.
„Oda do radości” to manifest pokoleniowy romantyków (przedstawicielem był F. Schiller). Radość jest przedstawiona jako symbol i droga do osiągnięcia wolności, w każdym jej aspekcie (zarówno materialnym – obalenie ziemskich tyranów, jak i duchowym). Apostrofy i anafory użyte w tekście służą podkreśleniu wagi słów podmiotu lirycznego. Pokazują gwałtowne emocje, które przeżywa podmiot liryczny. Dzięki temu nastrój utworu jest bardziej podniosły, a optymizm i entuzjazm lepiej wpływają na odbiorcę tekstu, który czuje się niejako „porwany” do walki o miłość i radość.